ဒီတေလာဘာျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိပါဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္စိတ္မပါဘူး။ အဲဒါခက္တာေပါ့။ အိမ္စာေတြကမ်ားေတာ့ အဲဒီစိတ္မပါတာနဲ႕ ေတာ့ခက္ေနျပီ။ စာအုပ္ေတြဖတ္ၾကည့္တာလဲမရ ၊ ရုပ္ရွင္လဲမၾကည့္ခ်င္ ၊ ဘေလာက္ေရးဖို႕ လဲ စိတ္မပါ။ ဘာလုပ္လို႕ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ပေရာ့ဂ်က္ က မျပီးႏိုင္။ အားလုံးကေတာင္းဆိုေနၾကတယ္ ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္လုပ္ဖို႕ ။ လုပ္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္ ၊ အိုင္ဒီယာ မေကာင္းရင္ အမွတ္နဲမွာေပါ့။ အဲလိုဟိုေၾကာက္လိုက္ ဒီေၾကာက္လိုက္နဲ႕ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္တာေပါ့။ အလုပ္ကလဲ ေလွ်ာက္ထားတာမရေသး။ အလုပ္မရဘဲနဲ႕ ေတာ့ အိမ္မျပန္ခ်င္ပါဘူးေနာ္။ အေမကိုလဲ အရမ္းသတိရတယ္။ အေမနဲ႕ တူတူေနခ်င္ေနျပီ။
ကုန္ျပန္ျပီ၁ရက္။ အေမက တရားထိုင္ခိုင္းတယ္။ စိတ္ျငိမ္ေအာင္ တရားမွတ္ပါတဲ့။ အေမ့စကားနားေထာင္ေနပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန က်န္းမာေရးက အေရးၾကီးဆုံးဆိုတာမေမ့ထားနဲ႕ ေပါ့။ ဒီရက္ပိုင္း စိတ္ကမျငိမ္လို႕ လား ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး။ လူကအရမ္းေမာပါတယ္။ ေဆးေသာက္ဖို႕ လဲေမ့ေနတာပါ။ ဒီေန႕ မနက္ ေက်ာင္းသြားရင္းလမ္းမွာ အရမ္းေမာျပီး အရမ္းေနမေကာင္းျဖစ္လာတယ္။ အသက္ေတြ႐ႉလို႕ မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ လမ္းမွာေစာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့ အန္တီၾကီး၁ေယာက္က ေနမေကာင္းဘူးလားဆိုျပီးလာေမးတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ၊ အဲဒီအန္တီၾကီး ကယ္ေပလို႕ ။ ဟုတ္တယ္လို႕ ေျပာေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္း အငွါးကားေခၚေပးတယ္။ ေဆးရုံကို အေရးေပၚဝင္လိုက္ရပါတယ္။ ရွိစုမဲ့စု ပိုက္ပိုက္ေလး ေလွ်ာခနဲထြက္သြားတာဘဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အသက္မထြက္သြားလို႕ ဟတ္ဟတ္။ ခုထက္ထိ အရမ္းေမာေနပါေသးတယ္။ ဆရာဝန္က သူ႕ နားမွာေခၚထားခ်င္ပုံရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ၊ ပိုက္ဆံမရွိဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီမွာေက်ာင္းတက္ေနတာလို႕ ။ အဲဒါ သူက စိတ္မခ်လို႕ ထင္ရဲ့ ၊ ေနာက္၁ပတ္ခ်ိန္းထားတယ္။
